Ana Kuzuları
askere giderdi abilerim.
dün gibi hatırlıyorum.
insanlar mehmetciğe şeker çikolata eşliğinde emzikler alırdı,
benim gözüm hep o çikolata ve şekerlerdeydi.
sonra askere gideceğim günlerin hayali başladı bende.
kaç tane şeker takılacaktı bana?
kaç tane çikolata?
peki şekerleri ve çikolataları yedikten sonra?
saklamalı mıydım ?
dolabımın bir köşesinde
eş dosttan hatıra diye emzikleri
hem niye vardı ki emzikler?
içimde ki çocuğu mu büyütecektim onlarla...
kına yakılırdı askere gidecek olanlara.
bu yanı benim ilgimi çekmemişti.
ki hiç bir çocuğunda ilgisini çekmemiştir sanırım.
benim aklım hala şeker ve çikolatalardaydı.
bir de aklımdan hiç çıkmayan anamın sözleri.
bir şehit haberi duyunca anam;
"oy kuzum... oy anasının kuzusu, nasıl kıydılar
sana?" derdi
bir çocuk kırkında bile ana kuzusu
ve emzikler bir yiğidi yiğit yapan
küçücük şeylerden sadece biri...
Saf-i Dem.
