HÜZÜN

Yazar olduk sevinci de hüznü de bir arada.

İki günlük dünya be azizim,

Yetmedi mi onca cefa.

Anama bakıyorum,

Tencerede karıyor yemeği hüzünle

Babamın getirdiği ekmek,

Hüzün kokuyor adeta.

Bacım sallıyor,

Hüzünle yeğeni aynı beşikte.

 Bense yazıyorum,

Birbirine düşman iki kelimeyi aynı cümlede.

O cümlede bir savaş,

Ortalık kan revan,

Bende bir telaş,

Koca bir hengamenin arasında,

Yaşama telaşı...

Yetmedi mi kardaşlarım diyorum,

Bunca kayıp, bunca acı, bunca kahır yetmedi mi ?

Sonra kulağım bir sesle yankılanıyor;

“Yemek hazır sofraya buyur oğlum”

Hüzün kokan ekmeği böldüm,

Yemekle harmanlanan hüzne,

Yeter be kardaşım yeter deyip,

Afiyetle yedim...

Ellerine sağlık ana deyince,

Anam şöyle bir güldü.

“Ağzının kenarını siliver oğlum

Hüzün bulaşmış”...

Saf-i Dem.